Diecezja Toruńska

2. dzień. Przed nami Wiedeń, przez Polaków kojarzony bardziej z Sobieskim niż ze Straussem. Modlimy się w kościele św. Franciszka na Kahlenbergu. Podobnie jak Jan Paweł II w Kaplicy Sobieskiego, modlimy się o łaskę wiary i nadziei dla narodu polskiego. Patrząc na herby
polskiej szlachty, w myślach powracamy do Rzeczypospolitej szlacheckiej, wielkiej, wiernej Kościołowi. Ze słynnego wzgórza podziwiamy panoramę austriackiej stolicy. Venimus, vidimus et
Deus Vicit powtarzamy za Janem III – i… dalej w drogę. Widoki za oknem autokaru zapierają dech w piersiach. Docieramy do Włoch.

3. dzień. Asyż, małe miasteczko, które swoją sławę zawdzięcza św. Franciszkowi i św. Klarze. Msza św. w bazylice św. Franciszka, perle włoskiego gotyku. Wpatrując się w Krucyfiks św. Franciszka, pamiętam słowa: „Tu także Bóg ciągle przemawia do tego, kto Go szuka sercem pokornym, czystym i szczerym”. Kolejne mocne wrażenie podczas zwiedzania bazyliki Matki Bożej Anielskiej i Porcjunkuli. Św. Franciszek ukazuje nam także cel działania: staranie się o pokój oraz dbanie o zwierzęta, które sam nazywał mniejszymi braćmi. Rozstajemy się z autorem „Pieśni Słonecznej”, jego miastem i
po dalszej podróży Rzym – prawie na wyciągnięcie ręki! 

4. dzień. Pobudka jak podczas pieszej pielgrzymki na Jasną Górę, wczesnym świtem, może nawet przed ptakami. Jedziemy z hotelu do Watykanu. Blaski pierwszych promieni słońca widać już na budynkach Watykanu i kolumnadzie Berniniego. Na Placu św. Piotra prawie pusto. Nie ma tego gwaru jak podczas audiencji generalnych. W naszej grupie skupienie. Idziemy do grobu Ojca Świętego Jana Pawła II. Ktoś wskazuje na „to” okno. Inny na balkon, z którego w 1978 r. popłynęła w świat wiadomość: „Habemus Papam”. Klękamy przy grobie Polaka Papieża. Skupienie przeplata się z emocjami. Pojawiają się łzy wzruszenia. Modlitwy dziękczynne i prośby. Msza św. Przy grobie Ojca Świętego Jana Pawła II z kolejnymi intencjami własnymi, znajomych, rodziny. Z wielkimi wrażeniami
wchodzimy do Bazyliki św. Piotra. Architektura włoskiego renesansu jest zadziwiająca. Schodzimy do grobu św. Piotra. Kapitol, Forum Romanum z Łukiem Konstantyna i Tytusa przenosi nas w czasy
starożytnego Rzymu. Dalej Koloseum – ogromne, bardziej kojarzone z prześladowaniem chrześcijan niż z walkami gladiatorów. Rzym zachwyca nas kolejnymi zabytkami. Fontanna Di Trevi daje wytchnienie w rzymskim upale. Wrzucamy do niej (jak wszyscy turyści) monety. Chcemy powrócić… Spacerkiem wędrujemy na Plac i Schody Hiszpańskie, gdzie słychać tyle języków jak pod wieżą Babel. Jeszcze kilka obiektów z klasyki. 

5. dzień. W roku św. Pawła rozpoczynamy kolejny dzień Mszą św. w Bazylice św. Pawła za Murami. Przed wejściem pokaźnych rozmiarów figura Apostoła Narodów. Historię papiestwa w błyskawicznym tempie poznajemy na podstawie portretów papieży, a blask reflektora rozświetla twarz Benedykta XVI. Zwiedzamy następnie Bazylikę św. Jana na Lateranie oraz wędrujemy do Santa Maria Maggiore. Rzym z zabytkami sakralnymi nas zadziwia. Monte Cassino – Cmentarz Polskich Żołnierzy II Korpusu Polskiego, zdobywców Monte Cassino w 1944 r. Tu czuje się polskość. Nie moglibyśmy stąd odejść, nie oddając hołdu przede wszystkim polskim żołnierzom i ich dowódcy gen. Andersowi. Tutaj z dumą śpiewamy Mazurka Dąbrowskiego i „Czerwone maki”. Dalej zwiedzamy kompleks klasztorny
benedyktynów, obowiązkowo fotografie na pamiątkę i wyruszamy w dalszą drogę do San Giovanni Rotondo. 

6. dzień. Zwiedzamy sanktuarium w San Giovanni Rotondo. Nasi kapłani przy ołtarzu w
nowym kościele sprawują Mszę św. Grupa rozmodlona, aktywnie włącza się w liturgię mszalną. W podziemiach widzimy ciało św. o. Pio. Widok zapiera dech. Ojcze Pio, śpiewamy: „żyłeś wśród
nas, przykładem swym karmiłeś nas”. Część z nas należy do Grupy Modlitwy Ojca Pio w swoich parafiach. Przechodzimy przy ciele świętego stygmatyka. Do głowy znowu powracają intencje o zdrowie. Następnie nawiedzamy nowy kościół, stary kościół, szpital Ulgi w Cierpieniu, w oddali Kalwarię… Czas już na wyjazd. Następnie sanktuarium w Lanciano – cud eucharystyczny z VIII wieku. Miejsce, o którym się mówi, że tu była niedokończona Msza św., podczas której Hostia przemieniła się w skrwawiony strzęp Ciała, a wino w kielichu stało się Krwią. Mamy okazję zobaczyć te Święte
Relikwie Ciała i Krwi.

7. dzień. Ranek rozpoczynamy wizytą w Bazylice Loretańskiej, o której Jan Paweł II mówił, że przez wiele wieków było prawdziwym sercem Maryjnego chrześcijaństwa. Msza św. w Świętym Domku. Polecamy w niej szczególnie nasze rodziny, aby wzorowały się na Rodzinie z Nazaretu, były pełne błogosławionej miłości, dobroci. Modlimy się również za tych, którzy nie mają swojego domu. Odmówienie Litanii Loretańskiej nabiera tutaj szczególnego znaczenia. Daleko od domu mamy na ziemi włoskiej kolejny ślad polskości. Freski w kaplicy polskiej Świętego Domku przypominają
religijno-patriotyczne sceny z naszej historii. Teraz czeka nas piękno Wenecji. Do miasta na wodzie docieramy tramwajem wodnym. Zwiedzanie rozpoczynamy od Placu św. Marka. A gołębie są jakby
takie same, jak na krakowskiej Starówce. W bazylice św. Marka przez półmrok wnętrza przebija się blask złoceń ołtarzy. Tutaj doskonale widać, że to miasto leżało na szlaku między Wschodem a
Zachodem. Wenecka woda łączy kilkanaście wieków i stylów. Wenecja jest świadkiem wielu wydarzeń, od Cesarstwa Rzymskiego po współczesną kulturę tworzoną przez wybitnych artystów. Wizytę kończy rejs kanałami weneckimi.

8. dzień. Padwa św. Antoniego to ostatnie miejsce naszego pielgrzymowania na ziemi włoskiej. W bazylice podczas Mszy św. szczególnie polecamy jego opiece cierpiących, ubogich, wolontariuszy z Caritas oraz wszystkich, którzy niosą pomoc potrzebującym. Niech wstawiennictwo św. Antoniego z Padwy pomaga także tym, którzy zagubili siebie i sens życia, bo jak pisał poeta: św. Antoni – „Ty masz wysoko oczy tam, gdzie nieba skowronek… Popatrz, gdziem się zapodział, bo zgubiłem sam siebie”. Opuszczamy Włochy. Szybko i bezpiecznie przejeżdżamy przez Austrię i docieramy późnym wieczorem do Hodonina w Czechach.

9. dzień – 12 lipca. Velehrad w Czechach jest miejscem kultu świętych współpatronów Europy Cyryla i Metodego, misjonarzy Słowian. Nasze myśli kierujemy ku misjonarzom, którzy na różnych kontynentach tak bardzo potrzebują naszej modsarnowolitwy i wsparcia. Myślimy: co z naszą Europą się dzieje? Niech patronowie starego kontynentu wstawiają się za współczesną Europą, aby była wierna Bogu i z Bogiem rozwiązywała problemy. Ostatnią Mszę św. Pielgrzymkową przeżywamy w Toruniu-Czerniewicach. Dziękujemy Panu Bogu za opiekę, za bezpieczne pielgrzymowanie i możliwość przeżycia dziewięciu dni pełnych duchowych refleksji i kulturowych wrażeń.

Aleksandra Wojdyło